Plek
Het laatste licht van de dag
Over velden en water
Door het raam van het oude café
Met de voorname stoelen
De eikenhouten tafels
En verschoten schilderijen
Maakt vermoeid landschap van zijn gezicht.
Wachtend op vrienden
Zit hij daar
In zijn lichaam
Vriendelijk, gedienstig
Dat samentrekt, ontspant, stuwt,
Rijst en daalt,
Dat lichaam waarop hij rekenen kan
Dat lichaam van alle dagen,
Zoals een lichaam hoort te zijn
Alleen wat moe
Wachtend op vrienden
Glas cognac, sigaartje
Niet wetend van het ding
Dat groeit in hem
Woordloos,
Zonder argumenten hem
Aarzelend maar zeker
Doet zinken
Naar de oppervlakte
Wachtend op vrienden
De plek
Waar nog altijd op dat uur
Het licht over velden en water
Het oude café binnen valt
Licht
Dat blijft
Voortaan van hem is
En van ons
Ton Meijer
Voordracht op 11 december. Foto door Rinske Hokwerda